گؤروش

سلام سایین یولداشلار ، سیزینگ باخیشلاردان چخ سویندیک و سیزدن چخ ممنوناگ،سیزینگ باخیشلاری اوخویاندان سورا ، 21 اسفند گؤنی بو ایش ایچین انتخاب اددیگ و عذر سیرم یولداشلاردانی کین آیری گؤن باخیشلاریدی ،یولداشلاری کین باشاریللار بو گؤن تا ساهات 8:30 آزادی پارکونونگ قاباغیندا السونلار ،باخیشلار ایچینده هر کیم از باخیشینی قویسون گرگ نچه نفرگ. 

(سلام دوستان عزیز، از نظرات شما درباره گردهمایی خوشحال شده و از شما ممنونیم ،پس از بررسی نظرات شما 21 اسفند جهت این کار انتخاب شد، 

این روز با نظر به اکثریت دوستان انتخاب شده و عذر خواهی می کنیم از دوستانی که تاریخی غیر از این پیشنهاد کرده بودند، دوستانی که می توانند در این تاریخ شیراز باشند حداکثر تا ساعت 8:30 صبح در ورودی پارک آزادی باشند، در ضمن جهت آمار دقیق از تعداد ، دوستان در قسمت نظرات آمادگی خود را اعلام نمایند.)

گؤروش

سلام بوتون سایین ائلداشلار/سیرگ بایرامدان ایلری بیر یرده ییغیشگ و یولداشلاری زیارت ادگ/بوندان ساری هر کیم باخیشلار ایچینده از باخیشینی قویسون کی نه زمان تعطیل الیر و نه زمان و هاردا بو ایشی گرگ ییتردیر. 

(با سلام خدمت دوستان هم دبیرستانی عزیز: در نظر داریم در ایام تعطیلات نوروزی دور هم جمع شده تا تجدید خاطره ای شود و بدین دلیل منتظر  پیشنهادات شما در مورد زمان و مکان وهم چنین نحوه برگزاری این جلسه  می باشیم.)  

ana dili

• آنا دیلینینگ گونو قوتلو السون 

وطن من زبان من است                                                                             ازاصفهان ازاصفهان عازم  شیراز بودم ،فردای آن روز بایستی در شیراز سر جلسه کنکور سراسری حاضر میشدم . از مسافرت های بی هدفم بین شهر های جنوب کشور خسته شده بودم ،طی دو سال اخیر سومین باری بود که محل سکونت خود را بین این شهرها جابجا می کردیم . پدرم شغل آزاد داشت و همین امر دست او را در انتخاب محل زندگی باز می گذاشت،اوایل سال تحصیلی هنگام ثبت نام برای کنکور با این تصور که زمان کنکور هم در شیراز خواهیم بود ، حوزه امتحانی خود را شیراز انتخاب کردم . اما اوایل اردیبهشت پدرم با این بهانه که شیراز جای خوبی برای زندگی نیست ، تصمیم گرفت محل زندگیمان را برای چندمین بار عوض کند،یکی از شهرستان های اصفهان به نام زرین شهر مقصد بعدی ما بود. به جای خاصی وابسته نبودیم ،گویی از این شهر به آن شهر به دنبال مکان گم شده ی خود بودیم .در واقع هم این گونه بود، ابتدا” در فیروزآباد فارس! ساکن بودیم ، شهری که با نام قشقایی و ترک می شناسندش ، شهری که “خسرو قشقایی” (فرزند صولت الدوله)بزرگ مرد ایلمان در همین شهر به گلوله بسته شد برنخاست، و شهری که با توجه به دارا بودن بافت جمعیتی اکثرا” ترک زبان ،علی رغم دارا بودن پتانسیل های به نسبت بهتر در مقایسه با سایر شهرهای استان فارس ، به جرات می توان گفت از هر حیث فقیرترین شهر در استان فارس می باشد.این شهر به دلیل قرار گرفتن در مسیر کوچ ایل قشقایی وبرخورداری از آب و هوای بهتر نسبت به سایر شهرهای استان محل سکونت اکثریت قشقایی شده است. پدران کوچ نشین ما از چند دهه پیش با سخت تر شدن شرایط زندگی کوچ نشینی به ناچار در این شهر ساکن شده اند. اندکی به این شهر وابستگی داشتیم ، آن هم نه به خاطر شهرش بلکه به خاطر خیل عظیم قشقایی ها که در این شهر سکونت داشتند. بعد از فیروزآباد به شیراز آمدیم دو سالی را در شیراز ساکن بودیم و بعد از شیراز هم که زرین شهر اصفهان.
البته تنها ما نبودیم که اینگونه بودیم ، بلکه تعداد زیادی از قشقایی ها اینگونه اند.اینک با اتوبوس از اصفهان به سمت شیراز در حرکت بودیم پسر جوانی که در صندلی کنار من نشسته بود سر صحبت را باز کرد، سوال تکراری وتقریبا” سخت – بچه کجایید؟- را از من پرسید.ماندم در جوابش چه بگویم ، زرین شهر ؟ شیراز؟ فیروزآباد؟یا هیچکدام! همان جواب تکراری را که قبلا” در شیراز و فیروزآباد به این سوال داده بودم را دوباره تکرار کردم ، گفتم ترک هستم،این جمله برای قشقایی ها جمله آشنایی است،اما برای دیگران شاید کمی نا ملموس باشد. مردم شیراز و فیروزآباد که تا حدی از قضیه مطلع بودند این جواب زیاد برایشان نامفهوم نمی نمود، اما این بار فرق می کرد و جواب من برای این جوان اصفهانی کاملا” نامفهوم بود. نیش خندی زد، گفتم: چیه ؟ ترک بودن خنده داره؟ گفت: “نه، ولی تو جواب سوال من را ندادی. من نام شهرت را می پرسم تو هویتت را می گویی.” انصافا” راست می گفت اما من جوابی غیر از این نداشتم که به او بدهم . به نظر شما چه جوابی باید به او میدادم؟ آیا فیروز آباد را باید می گفتم که گویا پایتخت یکی از سلسله های فارس زبان حاکم بر ایران یعنی ساسانی ها بوده است و هر آنچه از آثار و ابنیه باستانی که دارد منسوب به این سلسله می باشد و هیچ گونه سنخیتی با گذشته من ندارد؟یا بایستی شیراز را می گفتم که فقط دو سال در آنجا سکونت داشتم ؟ یا زرین شهر را که فقط دو ماه بود به این شهر آمده بودیم؟ همگی خوب می دانیم که هیچ وقت به یک ایرانی که قریب به پنجاه سال در آمریکا زندگی کرده است آمریکایی نمی گویند ، او هنوز هم یک ایرانی است که در آمریکا زندگی می کند،چه برسد به دو سال یا دو ماه.من که هر چه فکر کردم نتواستم خودم را متقاعد کنم که نام یکی از این شهرها را به عنوان هویت مکانی ام به آن شخص بگویم و بیچاره بدون آنکه جوابش را گرفته باشد از من خداحافظی کرد و رفت.
او رفت اما سوالش بد جوری ذهنم را مشغول خود کرده بود و هنوز داشتم به سوال او فکر می کردم که ناگاه یاد جمله معروف “ویتگنشتاین” افتادم که می گوید:” زبان من دنیای من است و دنیای من زبان من “. این جمله معروف فیلسوف نامی قرن بیستم در مورد ما قشقایی ها به گونه ای دیگر تعبیر شده است :”وطن من زبان من است و زبان من وطن من.” آری شهر من زبان من است. جواب آن جوان را نا خود آگاه به درستی داده بودم ، زبان من تنها یادگار وطن من است که اکنون در غیاب وطن نقش حساس و پر مسئولیت وطن را به خوبی ایفا می کند،طی چند قرن چنان ماهرانه این نقش را ایفا نموده است که هرگز غم غربت و فراق وطن را احساس نکرده ایم ،او در غربت فرزندانی را در دامن خود تربیت نمود که ارتش بریتانیای کبیر_sprرا در جنوب به ستوه آوردند، تا جایی که وینستون چرچیل در ملاقات با روزولت در باره قشقایی ها چنین می گوید:«هیچ وقت نمی شود به این قشقاییهای لعنتی اعتماد کرد. در جنگ جهانی اوّل و دوّم آنها پدر ما را در آوردند.» او حالا دیگر خود وطن شده است، وطنی مهربان که هیچ وقت فرزندان خود را تنها نمی گذارد،همیشه در کنار آنهاست.آری این گونه است که شیراز با فیروزآباد واصفهان هیچ فرقی برای ما ندارد ، این گونه است که در مسافرت ها دلتنگ وطن نمی شویم ،چون وطن همیشه و در همه جا با ماست، دیگر نگران تبعید نیستیم ، دیگر نگران رانده شدن از وطن نیستیم ، وطن ما در وجود ماست ، با تبعید ما وطن هم تبعید می شود و این یعنی از دست رفتن ماهیت تبعید. ، دیگر از بی وطنی نخواهیم نالید، اگر چه غم غربت با ما عجین شده است. بیهوده گفت آن کس که قشقایی ها را “وطن پرستان بی وطن ” نامید. وطن من فلسفه ایست که هر مهمل باف بیهوده گویی قادر به درک آن نیست.
آری وطن من زبان من است!قاشقایلی تورک

---

آری چه زیبا گفت قاشقایلی که به حق وطن من زبان من است.من وتو نیز همانند دوستمان یک قشقایی هستیم و زبان مادریمان  تورکی  است و که به ناحق از ما گرفته اند حال بنگرید وببینید که وظیفه من و تو در قبال  وطنمان چیست  که آیا باید بنشینیم و شاهد نابودی آن باشیم ویا بایدبرخیزیم از وطن خود دفاع کنیم آری استاد بزرگمان محمد بهمن بیگی همه ما را به قیامی دعوت کرد و آن هم برای با سواد کردن مردم ایلمان و اینک من شما را به قیامی دیگر دعوت میکنم وآن هم آموختن زبان مادریمان که به قول یکی از بزرگان هرکس نتواد زبان مادری خود را بخواند و بنویسد بی سواد است پس بیایید بی سواد نمانیم .آری به ما ظلم شده است و زبان مادریمان نادیده گرفته شده که از نتایج آن که به عینه می بینیم  و بیشتر  متوجه ما قشقایی هاست از بین رفتن زبان مادریمان که سند هویت ماست می باشد آری اگر زبانمان ازبین برود فرهنگمان نیز از بین خواهد رفت پس به پا خیزید تا زبان که همان  وطنمان  است را زنده نگه داریم.با توجه به مطالب فوق امیدوارم شما نیز با من هم عقیده باشید و در این باره با کمک همدیگر هویت خود را حفظ کنیم و من نیز وظیفه خود می دانم که در این رابطه از هیچ کوششی دریغ نکنم وبا توجه به این موضوع مطالب این وبلاگ بیشتر در راستای حفظ  زبان مادریمان و فرهنگمان می باشد و امیدوارم با کمک شما تا آینده ای نزدیک بتوانیم مطالب وبلاگمان را بیشتر به به زبان مادریمان بنویسم تا  زبانی دیگر .به امید اینکه هر تورک زبانی بتواند به زبان مادری خود بخواند وبنویسد.گلجک بیزیمدیر. 

---

برگرفته از وبلاگ :qashqay.blogfa.com